Zen

Ćwiczę się w sztuce wyciszenia i relaksu. Okazji mam całe mnóstwo, gdyż albowiem:

1.      Wisi nade mną jak miecz Damoklesa perspektywa rozpiżdżenia w drobny mak mojej przeszło 6-letniej pracy. Wszystko zależy od tzw. czynnika ludzkiego (określenie równie zacne co „zasoby ludzkie”) – zgodzą się, pójdą na rękę, czy może powiedzą „to nie nasz problem, do widzenia, dobranoc, goł ełej”?

2.       Ominęła mnie nowelizacja prawa, która pozwala ludziom mieszkać w zoo, a zwierzętom w blokach mieszkalnych. Bo oto sąsiedzi, którzy wprowadzili się piętro jakieś pół roku temu, okazali się być słoniami, którzy dla zdrowia robią swymi dwustukilowymi racicami bezustanne przebieżki po mieszkaniu od 6 rano do północy i przynajmniej raz w tygodniu generalnie zmieniają wystrój swojego loftu. Uprzedzam – wcześniej mieszkali tam ludzie, więc straszliwego dudnienia szklanek i okien za każdym razem, gdy chcieli przejść z pokoju do pokoju, nie było. Uprzedzam również, że nie mieszkam w bloku z wielkiej płyty, w którym słychać nawet dyskretne puszczanie bąków przez sąsiada.

3.       Jestem marnym pedagogiem – wytłumaczyłam, poświęciłam mnóstwo czasu i energii, a i tak trzeci miesiąc z rzędu słyszę „jak to zrobić? Nie wiem, ratunku!”. A tłumaczyłam najlepiej jak umiałam, wysmarowałam dyspozycje, siedziałam po godzinach i wypisywałam instrukcje. Wszystko marność. I zawracanie gitary, którą mam ochotę roztrzaskać komuś na pustej makówce.

4.       Muszę do końca stycznia zdać ważny egzamin, do którego nie mam się kiedy uczyć (pisanie notki zabiera trochę czasu, ale to forma terapii, więc czuję się usprawiedliwiona), gdyż zasuwam jak królik Duracella z powodu pkt. 1. Znacie kogoś, kto umie wlać do łba jakieś 20 hektolitrów oleju, aby w końcu mi zatrybił, że nie potrzebuję 6 czy 7 godzin snu, lecz w zupełności wystarczy mi 3?

Podpunkty można mnożyć, ale nr 4 zaczął wzbudzać we mnie ogromne poczucie winy, tak więc oddalam się w pośpiechu, by ćwiczyć.