Jan Jakub gdyby żył, toby pił

Od wieków człowiek próbował okiełznać naturę, narzucić jej swoje warunki, czynić ją sobie poddaną. W zalanym betonem i przyduszonym spalinami współczesnym świecie enklawy naturalności, zapewniające bliskość pierwotnej przyrody, zaczynają cieszyć się popularnością, a życie "w zgodzie z naturą" staje się modne. Dlatego też całkowicie bezrozumny wydaje się apel ulicy, łabędzi śpiew zmierzchającej cywilizacji:

Nieproszeni goście

Tradycja każe pozostawić na stole wigilijnym jedno puste nakrycie przygotowane dla zbłąkanego wędrowca. Tej nocy nie ma niepożądanych gości, wszystkim należy się ciepło i życzliwość. W tym roku musiałam dołożyć wielu starań, by nie wyłamać się z tej zacnej tradycji, gdyż miałam owych nieproszonych gości całe mnóstwo. Przykładowo:

„Musisz mu ugotować rosół” (od godziny błyka na palniku)

„Kup flegaminę, mucosolvan, rutinoscorbin, scorbolamid, wapno, islę, strepsils, krople…” (proszę, zapisz mi na kartce, przecież nigdy nie byłam przeziębiona, więc nie wiem)

„Na noc podaj mu aspirynę” (sobie – strychninę)

„Nie masz thiocodinu? Nie masz ACC? Ojeeej. Zaraz ci przyniosę” (nie mam w domu apteki? wstyd)

„Kupiłaś zwykłą sól fizjologiczną do inhalacji? Mówiłam, że ma być specjalistyczna, ta mu nic nie pomoże” (szaleńczy rajd po aptekach w celu znalezienia jakiejkolwiek otwartej o 15:00 w Wigilię się nie liczy)

„Podajesz mu soki? Musi dużo pić! Nie jest głodny? Obierz mu pomarańczę. Daj mu kiwi. Co ci podać, synku? Zrób mu sok z cebuli. Przygotowałaś mu coś jeść?”…

To wszystko podczas codziennych wizyt i miliona smsów.

Święta to czas prawdziwych cudów. To cud bowiem, że ani razu nie użyłam żadnego z niedyplomatycznych zaproszeń do opuszczenia naszego życia.

Zen

Ćwiczę się w sztuce wyciszenia i relaksu. Okazji mam całe mnóstwo, gdyż albowiem:

1.      Wisi nade mną jak miecz Damoklesa perspektywa rozpiżdżenia w drobny mak mojej przeszło 6-letniej pracy. Wszystko zależy od tzw. czynnika ludzkiego (określenie równie zacne co „zasoby ludzkie”) – zgodzą się, pójdą na rękę, czy może powiedzą „to nie nasz problem, do widzenia, dobranoc, goł ełej”?

2.       Ominęła mnie nowelizacja prawa, która pozwala ludziom mieszkać w zoo, a zwierzętom w blokach mieszkalnych. Bo oto sąsiedzi, którzy wprowadzili się piętro jakieś pół roku temu, okazali się być słoniami, którzy dla zdrowia robią swymi dwustukilowymi racicami bezustanne przebieżki po mieszkaniu od 6 rano do północy i przynajmniej raz w tygodniu generalnie zmieniają wystrój swojego loftu. Uprzedzam – wcześniej mieszkali tam ludzie, więc straszliwego dudnienia szklanek i okien za każdym razem, gdy chcieli przejść z pokoju do pokoju, nie było. Uprzedzam również, że nie mieszkam w bloku z wielkiej płyty, w którym słychać nawet dyskretne puszczanie bąków przez sąsiada.

3.       Jestem marnym pedagogiem – wytłumaczyłam, poświęciłam mnóstwo czasu i energii, a i tak trzeci miesiąc z rzędu słyszę „jak to zrobić? Nie wiem, ratunku!”. A tłumaczyłam najlepiej jak umiałam, wysmarowałam dyspozycje, siedziałam po godzinach i wypisywałam instrukcje. Wszystko marność. I zawracanie gitary, którą mam ochotę roztrzaskać komuś na pustej makówce.

4.       Muszę do końca stycznia zdać ważny egzamin, do którego nie mam się kiedy uczyć (pisanie notki zabiera trochę czasu, ale to forma terapii, więc czuję się usprawiedliwiona), gdyż zasuwam jak królik Duracella z powodu pkt. 1. Znacie kogoś, kto umie wlać do łba jakieś 20 hektolitrów oleju, aby w końcu mi zatrybił, że nie potrzebuję 6 czy 7 godzin snu, lecz w zupełności wystarczy mi 3?

Podpunkty można mnożyć, ale nr 4 zaczął wzbudzać we mnie ogromne poczucie winy, tak więc oddalam się w pośpiechu, by ćwiczyć.

Trochę golizny

Jest taka zabawa internetowa - "Twoje życie w wieku 16 lat w tytułach książek". Zabawami internetowymi gardzę, książkami jakby mniej, więc postanowiłam sama się do niej zaprosić i wypełnić formularz. Ta-dam!:

-JA-

Jak opisałabyś szesnastoletnią siebie?

Sen nocy letniej

Co myślałaś, patrząc w lustro?

Boska komedia

Jakie motto przyświecało szesnastoletniej tobie?

O czym szumią wierzby? Oraz Słońce też wschodzi

Jak inni opisaliby twoją osobowość?

Buszujący w zbożu

Twoja najgorsza cecha z czasów szkolnych?

W poszukiwaniu straconego czasu

Opisz zawartość swojego dziennika/pamiętnika

Fikcje, Sztukmistrz z Lublina

Twój największy lęk

Targowisko próżności, Śmierć komiwojażera, Rzeźnia nr 5

Co Cię wyróżniało? 

Retoryka

Zawsze martwiłaś się o...?

Dziady

– ŻYCIE UCZUCIOWE –

Jak podsumujesz swoje życie uczuciowe z czasów szkolnych?

Głęboki sen, Groteski i arabeski

Opisz swojego najpoważniejszego chłopaka ze szkolnych lat

Druga płeć, Intruz

Opisz swój pierwszy pocałunek

Żart

Twoja filozofia dotycząca miłości

Powrót z gwiazd

Opisz swoje najgorsze rozstanie

Raj utracony, Wiele hałasu o nic

– RODZINA –

Twoje relacje z mamą, gdy byłaś nastolatką

Wyznania

Twoje relacje z tatą, gdy byłaś nastolatką

Przemyślny szlachcic Don Quijote z Manchy, Kota Mruczysława poglądy na życie

Twoje relacje z rodzeństwem

Autostopem przez Galaktykę

Co sądziłaś o metodach wychowawczych twoich rodziców?

Wielkie nadzieje, Nowy wspaniały świat

– PRZYJACIELE –

Opisz siebie i swoją najlepszą przyjaciółkę z czasów, gdy miałaś szesnaście lat

Księga niepokoju napisana przez Bernarda Soaresa

Twój status społeczny

Na uwięzi

Opisz swoją grupę przyjaciół

Sprzysiężenie głupców, Fabryka os

– OBECNE ŻYCIE –

Opisz swoje obecne życie uczuciowe

Włamanie do wszechświata

Opisz stan swojej przyjaźni z czasów szkolnych

Przeminęło z wiatrem

Twoje relacje z rodzicami

Ziemia błogosławiona

Największa nauka, jaką wyniosłaś ze szkoły

Komu bije dzwon

Jedna rzecz, której chciałaś się nauczyć

Rozprawa o metodzie właściwego kierowania rozumem i poszukiwania prawdy w naukach

Rada, jaką chciałabyś dać nastoletniej sobie

Życie jest gdzie indziej

Coś, czego mogłabyś nauczyć się od szesnastoletniej siebie

Kariera wieśniaka, Wysoki umysł w dolnych rzeczach zawikłany

Sen o lecie

Lato się jeszcze nie kończy, choć boćki się już Polszczy wyrzekły:

Wanted: Horacy

Zainspirowana dyskusją pod jednym z postów pewnego Poety chciałabym złożyć deklarację, że jeśli się obrzydliwie wzbogacę, zostanę mecenasem sztuki. Dlaczego?

Po pierwsze, pieniędzmi trzeba się dzielić. Tak już mam, że jak mam to się dzielę. Możliwe, że to właśnie stoi mi na przeszkodzie do rzeczonego obrzydliwego bogactwa in spe, ale nie o tym chcę mówić.

Po drugie, na mecenasa sztuki patrzy się jak na osobę, która już sama nie wie, co zrobić ze swoją wielką fortuną – nakarmiła już wszystkich ubogich, ufundowała już sprzęt do wszystkich szpitali, sfinansowała badania nad Ebolą, a kasa jak leżała w sejfie tak leży. Tak, celuję w konkurencję dla Fortu Knox (za dużo Bonda, wiem).

Po trzecie, miałabym realny wpływ na to, co się dzieje w sztuce, a to taki obszar działalności, który leży mi na sercu. Tak więc programowo nie finansowałabym dziwadeł, które wyrażają siebie przez sikanie, ruchy frykcyjne czy wymioty. A to dlatego, że każdy umie to robić, tylko nie każdy się tym chwali.

Moje kryteria:

a) Test króla Łokietka– każdy, kto chciałby moją forsę, musiałby powiedzieć kilka słów (np. fizyka, zrobiliśmy, uniwersytet, nauka). Jeden niewłaściwy akcent i do widzenia.

b) Lizusostwo czy prawdomówność? Osoba zainteresowana będzie musiała wyrazić opinię

 o mojej cerze.

c) Odpowiedź na pytanie: W jakiej epoce chciałbyś żyć? (jest tylko jedna rozsądna odpowiedź)

Kryteria są, jak widać, dośc przejrzyste, więc Drodzy Artyści, mówcie pacierze za moje bogactwo.

Hold on, little girl

I chciałabym, i się boję. Taka jestem. Cierpię również na Syndrom Leniwca, który jest jeszcze gorszy niż Zespół Touretta, bo nawet nie chce ci się bluzgów rzucać. Z bluzgami w moim wydaniu jest jeszcze tak, że nie jestem w tym dobra, a jeśli się nie umie z gracją i wdziękiem przeklinać, to nie powinno się za to w ogóle zabierać.

Poza tym brakuje mi konsekwencji i jak powiem A to mówienie B wydaje mi się głupawe i standardowe, więc bieżam do S a nawet G. Albo nigdzie, gdyż jak wspomniałam, leń ma nade mną władzę.

We własnej głowie jestem CEO of Google, w praktyce – szkoda gadać. Wszyscy myślą, że jestem pracowita, bo robię to, tamto i siamto, a ja wiem, że to robię na 90%, tamto na 65%, a o siamtym czasem zapominam albo nie starcza mi sił. 

Lubię spać i pielić grządki.

(to post z cyklu "Autocharakterystyka Autofoba")

Czołem, kmioty ze stolycy!

Kilka lat temu te słowa witały przybywających z różnych stron świata na Dworcu Głównym w Krakowie. Kiedy pierwszy raz je przeczytałam, odebrałam to jako przejaw wojenki krakowsko-warszawskiej, która manifestuje się tu i ówdzie pod postacią drobnych złośliwości, kultywowania określonych manier czy kąśliwych uwag takich jak tytułowa.

Wtedy widziałam jednak tak jakby w ukryciu, teraz widzę wprost, o co chodzi. A chodzi o pewną zarazę, która rozprzestrzenia się z prędkością Pendolino i która wyrządza szkodę czemuś, co jest tak cenne, jak bezbronne. Mówię o języku polskim.

Bo oto ja, niepotykanie spokojny człowiek, oaza dobroci i siostra miłosierdzia, gdy uszy me atakowane są wyrazami wymawianymi tak jak „lystopad”, „miely”, „golyzna”, zaczynam budzić w sobie Brodacza Pancernego. Skąd się to bierze? Czemu się tak rozprzestrzenia? W telewizorni jest to już tak powszechne, że nikt tego nie ruguje. Wiem, że od dłuższego czasu gadające głowy nie są wzorem poprawności językowej, ale czy to nie powinien być główny wymóg przy przyjmowaniu do tej pracy? Dlaczego muszę słuchać niepoprawnej wymowy i akcentowania (nagminne „poszLIśmy”, zrobiLIśmy” – ohyda!!), bo jeden dziennikarzyna z drugim się nie douczył, a dla szefów telewizji nie ma znaczenia, w jaki sposób wyrażają się ich pracownicy na wizji?

Village people

Mój wewnętrzny wieśniak marzy o powrocie do łona.

Tak, jestem wieśniakiem. Lubię zapach gnojówki o świcie, czujne oczy w każdym oknie, błoto na butach. Wieś jest we mnie, zapuściła korzenie i się mocno trzyma, mimo że codziennie podlewam spalinami, pośpiechem, betonem, tłuszczą, potrzebą sukcesu i jedzenia krewetek. Jestem jak udomowione dzikie zwierzę, co to przy każdej nadarzającej się okazji zanurza pysk w szalony świst pędzącego powietrza. Podnieca mnie mokra zimna ziemia rozgniatana palcami, a wysoka trawa i drzewa-samosiejki wprawiają mnie w stan upojenia. Jestem narkomanem na odwyku.  

Tak wiele pytań, tak mało odpowiedzi

No bo czy tylko mnie się wydaje, że pomarańcze kiedyś obierały się lepiej i łatwiej się dzieliły na cząstki? A wódka była zimniejsza i bardziej pożywna?

No i dlaczego jednym Pan Bóg zsyła bułeczki maślane, a innym plagi egipskie? I dlaczego krzywe nie jest proste?

Jaka to melodia?

Chodzi mi po głowie dzisiaj taka melodia:
pam parampam pam pa pa ra pa pa pa pam pam

Czy ktoś wie, co to jest?